Αντί σκηνοθετικού σημειώματος

ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ, λίγο μετά την παγκόσμια κρίση του 1929 ή μήπως του 2009;

ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ
( ή ένα κάπως σύγχρονο παραμύθι )

Μια φορά κι έναν καιρό, σ’ αυτήν την ήπειρο τη γηραιά και μάλιστα εκεί που βρίσκεται η καρδιά της, οι άνθρωποι δεν ήτανε καθόλου ευτυχισμένοι. Ο κόσμος ο παλιός γύρω τους – αλλά και μέσα τους! – βιαζόταν να πεθάνει και ο καινούριος δεν τα κατάφερνε να γεννηθεί.

Χωρίς δουλειά, άρα και αξιοπρέπεια, ήταν πολλοί. Περισσότεροι όμως ήταν οι λεγόμενοι μεσαίοι ή μικροαστοί, αυτοί που νομίζουν πως υπάρχει μόνον ό,τι οι ίδιοι γνωρίζουν, και που κατά κανόνα πάντα κρίνουν το ποιος θα κυβερνήσει. Αυτοί λοιπόν βρέθηκαν ξαφνικά, πολύ φτωχοί και τρομερά θλιμμένοι. Χωρίς να θέλουν αλλά και ούτε να μπορούν να καταλάβουν το γιατί. Έτσι έχασαν την ΠΙΣΤΗ στον εαυτό τους, την ΑΓΑΠΗ για το διπλανό τους και φυσικά την ΕΛΠΙΔΑ για μια ανθρώπινη ζωή.

Απέναντί τους είχαν τώρα ένα κράτος – που στήθηκε με την ανοχή ή και την ενοχή τους – μοχθηρό και θυμωμένο. Νοιαζόταν μοναχά για να συντηρήσει τον εαυτό του και τους ελάχιστους εκλεκτούς του.

Σ’ όλους τους άλλους, στους πολλούς, έδειχνε περιφρόνηση κι έντονη δυσπιστία. Γρήγορα λοιπόν η αποκαρδίωση διογκώθηκε, η ασφυξία γενικεύτηκε και η μαζική πια κατάθλιψη έδωσε τη θέση της στη φρενίτιδα και στη μανία. Κάπου εδώ ή κάπως έτσι, αρχίζει το έργο μας απόψε.

Επιμύθιον: Το τι έγινε μετά είναι λίγο πολύ γνωστό. Το αρχαιότερο ίσως πείραμα συνύπαρξης ατόμων και λαών, παραδόθηκε στη βλακεία και την «τεμπελιά» της ωμής βίας, μετατρέποντας πάνω από το μισό του πλανήτη, σε ένα απέραντο εργοστάσιο κατασκευής ανθρώπινου πόνου. Κι όλα αυτά

Για το πρόγραμμα της παράστασης

Πέτρος Ζηβανός